কি ক’লা . . . . ! ! !

– কি ক’লা, প্ৰেমত পৰিছা? U’re in love??

– বাহ, Congratz… তোমালোকৰে দিন আৰু দেই। আমাক হে বিধাতাই কিনো জানো ফুটা কপাল দিলে, বুঢ়াই হ’ম এতিয়া, প্ৰেম চ্ৰেম হোৱাৰ চোন লক্ষণেই দেখা নাই।

– বাৰু সেইবোৰ বাদ দিয়া, কথা এটা কোৱা চোন, তুমি যাৰ প্ৰেমত পৰিছা, তেওৰ নামটো শুনিলে তোমাৰ মন চোতালত পখিলা উৰে নে?
– আকাশলে চালে মেঘৰ মাজত তেওৰ চবিখন দেখা যেন পোৱা নে?
– বতাহত কান পাতি শুনিলে তেওৰ নামটো শুনা যেন পোৱানে?
– কি ক’লা, ইয়াৰে এটাও নোপোৱা, তেতিয়া হ’লে কেনেকৈ জানিলা তুমি প্ৰেমত পৰিলা বুলি…..

– কি ক’লা, আজিকালিৰ প্ৰেম এনেকোৱা ইমান পেনপেনিয়া নহয়…!!!

– অ’হ।।।

মোৰ সপোনটো হেৰাল. . . . . . .

বহু দিনৰ আগতে মই এটা সপোন দেখিছিলোঁ,

গ্ৰীষ্মৰ সন্ধিয়া এটাত
যেতিয়া আগচোতালত বহি সকলোৱে তৰা লেখিছিল,
তেতিয়া।

শৰতৰ কুঁৱলী সৰা ৰাতি এটাত
যেতিয়া শেৱালিৰ দলিচা পাৰি জোনাক বহিছিল,
তেতিয়া।

সেমেকা পুৱা এটাত
যেতিয়া পূবৰ সেন্দুৰ খিনি গালে মুখে আহি ছিটিকি পৰিছিল,
তেতিয়া।

বহাগৰ ৰাতি এটাত
যেতিয়া দুৰৈৰ ঢোলটোৱে আহি বুকুত চাপৰ মাৰিছিল,
তেতিয়া।

কিন্তু আজি কেইদিনমান হ’ল, মোৰ সেই সপোনটো হেৰাল
মোৰ যে আজি তাক বিচাৰি যাবলৈও ইমান এলাহ……।

সিদিনা তাইক আকৌ দেখিলো…

সিদিনা তাইক আকৌ দেখিলো,
আগৰ বাৰ যে দেখিছিলো… ঠিক সেইখিনিতে।
হাতত ‘ৰাণী কালাৰৰ’ বেগটো লৈ ৰৈ আছিল তাই
মুখত এটা সেউজীয়া হাঁহি।
ডিফুৰ পাহাৰৰ সেউজীয়া।

সন্ধিয়াৰ দুষ্ট বতাহ জাকে বাৰে বাৰে আহি আমনি কৰিছিলহি তাইক,
বাৰে বাৰে আহি আউল লগাব খুজিছিল  তাইৰ বৈ পৰা চুলি।
কিন্তু ওচৰ চাপি আহি যেন বতাহ জাকো থমকি ৰৈছিল,
নিশ্চল হৈ ৰৈছিল তাইৰ ৰূপৰ সেউজীয়াত।
সিও যেন নিজকে প্ৰশ্ন কৰিছিল,
কেনেকৈ ধুনীয়া হব পাৰে কোনোবা ইমান।।

আৰু মই !!
মই উভতি আহিছিলো।
লগত লৈ আহিছিলো অকণমান সেউজীয়া,
আৰু এটা আধৰুৱা, অথচ মিঠা সপোন।।

Assam, Assamese, and the word called identity……

(This remained in my drafts for more than one year. I was not sure if I should publish it on my blog or not. But then today while going through my drafts I decided in affirmative. I don’t know if it really does make any sense.)

1.

A few days back I was in my hometown. The whole courtyard was a mess as some construction work was going on in our new house. So I decided to give a hand in cleaning a bit. Inside three construction workers were busy with the construction work.(All three belonged to a religious minority community with lineage to earlier East Pakistan, presently Bangladesh, and who are often considered as illegal foreigners.) I had a chat with one of them, his name was “Moina”, a popular Assamese name. In the background, a bihu song was heard playing from one of their cell phones.

2.

I suppose it was last Friday afternoon, I was at my office, in my cubicle, glued to my computer, when one of my colleagues came and informed that a number of local organizations including AASU, the All Assam Students Union has called for a bandh the next day. He said the bandh was called in protest of the government’s decision to allow the Bengali speaking Hindu minorities who are listed in 2014’s voter list to be eligible for NRC. He was very much upset with the news. According to him, this was a conspiracy by AASU to oust the Hindu Bengalis like him from Assam because they were Bangladeshis. I asked him playfully, ‘Are you a Bangladeshi ?’ He replied,”How could I be a Bangladeshi, my forefathers came to Assam before independence. I then asked him, “Are you an Assamese?” he replied, “No, I am not !!”

3.

Next day our town remained shut the whole day. At night I switched on the TV to take the prime time news, a news from was being aired. Thousands of anti-bandh protesters plying on the main roads, some riding bikes (Yes, obviously without their helmets on), burning tyres, waving playcards and flashing banners. But the thing that stunned me most was their slogan. At first, I thought I heard wrong but then after hearing it again I just could not believe my own ears. The picketers were shouting “অসমীয়া মুৰ্দাবাদ”, (“Assamese go hell “)!!!! No, the place was not somewhere outside of Assam. It was Bongaigaon !!!!! I could not watch more. Just switched off the TV and closed my eyes.

আপোনাক যে এবাৰ লগ পোৱা নহ’ল …..

আপোনাক এবাৰ ওচৰৰ পৰা লগ পোৱাৰ বৰ হেপাহ আছিল ….
নিজ মাতৃভূমিৰ উন্নতিৰ সপোন দেখা সেই চকু যুৰিক ওচৰৰ পৰা এবাৰ চোৱাৰ বৰ মন আছিল….
সেই যুৰি চকুয়েই যে মোৰ দৰে হেজাৰ জনক সপোন দেখিবলে শিকালে,
শিকালে নিজ সপোনক ডেউকা লগায় উৰোৱাবলে, অগ্নিৰ ডেউকা।

কিন্তু আপোনাক যে আৰু কোনোদিনেই লগ নাপাম,
হাজাৰ জনক নিযুত সপোন দেখুওৱা সেই যুৰি চকু যে আজি থৰ হৈ ৰ’ল।
সমগ্ৰ ভাৰতবৰ্ষক কন্দুৱাই গুচি গ’ল আপুনি বহু যোজন আতৰলৈ….
আৰু এৰি থৈ গল আমালৈ বুলি এটি আধৰুৱা সপোন।

Boyhood . . . . . A TALE OF TIME

I watched this movie about two-three months back. Actually I should rather say, I have been watching this movie for about two-three months. Whenever I feel like watching it I switch it on and take a dip into the lives of Mason, Olivia and Samantha. Because somewhere in the midst of their lives I can discover myself, I can relate my story to theirs. There had been films in the past which I repeatedly watched for infinite times and thus also earned titles like “psycho” or some more specific ones like “Kamur”  from my friends, but this one here is a different case.  Boyhood is not only a movie, it is the story of life, it is the story of one’s dreams. Dreams that after turning to reality again compels us to think, “Was it all that I longed for??? Was that it???”.

The first fascinating thing about Boyhood is that it was shot in a span of twelve years. Yes, you heard it right, twelve years. You will literally watch the whole cast grow in front of you for twelve long years.

Boyhood can be classified into the new genre of coming-of-the-age drama film. Written and directed by Richard Linklater, and starring Patricia Arquette, Ellar Coltrane, Lorelei Linklater, and Ethan Hawke it is the story of Mason Evans Jr., starting from his childhood to adolescence. Mason and his sister Samantha live in Texas with their divorced mother Olivia. Olivia later on moves the family to Houston, so that she can attend the University of Houston, complete her degree, and get a job. As usual, the kids weren’t too happy with the idea. Mason is shown questioning his mother if she still loves their dad. He enquires, “What if Dad wants to come back to us and he doesn’t find us !!!”. Here Linklater successfully reflects the sort of mental turmoil a kid has to go through if the parents are separated.

In Houston their father Mason Sr. (who is shown as an unprepared teen dad who is unwilling to carry on the responsibilities of a Family Man) visits them and they spend time with him in the weekends. Olivia on the other hand works hard to build a career and then take care of her family. She gets into some more relationships, even gets married and move in with Mason and Samantha but unfortunately all turns faulty. Among all these going on in the movie Director Linklater successfully incorporates some real life events like a midnight release of Harry Potter and the Half-Blood Prince or attending a Houston Astros game.

The movie moves on. Mason’s dad changes from a casual fun loving person to a responsible father who sells his prized GTO for a minivan only for his new wife and their little baby. Meanwhile Olivia keeps on chasing her dream. She completes her degree and joins college as a psychology teacher. Mason and Samantha grow up. Samantha joins College, Mason also graduates from High School. Towards the end as Mason is shown preparing to leave his mother’s new apartment for college, Olivia breaks down, saying “I just thought there would be more,”.

Linklater ends the movie with these lines,

• You know how everyone’s always saying, “Seize the moment”? I don’t know, I’m kinda thinking it’s the other way around. It’s the moment that seizes us. It’s constant. The moment, it’s just like it’s always right now, you know?

Somewhere while studying about cinema I came across this definition which said, “Cinema is a medium to reflect reality as it occurs in time in a sequence of images”. I think with Boyhood, Linklater had done justice to it. Boyhood is all about considering the passage of time through the perspective of a little boy who in due course transforms from a boy in the first grade to a young man who is ready for college.

Boyhood reminded me of a harsh reality of life about which, even though all of us are quite aware, we simply pretend we don’t care. That’s the time which we are going on leaving behind each day, each hour, each minute. Our parents who worked day and night just to ensure us a better life, faced all those hardships only to ensure us a better future, what did they get in return? Living all alone in there, waiting for their children to visit them in vacations, smile for a day or two, and again start that endless wait!!! Was it all that they longed for? Did they face all those hardships only to see this day. No, definitely not. But then, who can help? It’s time after all. As Linklater said, “No one is able to seize the moment, it’s the moment that seizes us.”

HUNTERRR…..!!!

Probably the first Bollywood movie to give sexuality and nudity a kind of cinematic beauty, a type of charm, that will obviously make its presence last longer among the audiences…

Director Harshvardhan Kulkarni, brought everything from school love, college romance, neighborhood aunty, to even “Savita bhabi” into the scene, but yet it is not disgusting. Apart from some bold dialogues and two bit-steamy scenes the film never seemed to ever cross the line.

Neighborhood faces, Gulshan Devaiah, and Radhika Apte did justice to their characters. Not to forget the Bappi daa track HUNTERRR…

Bollywood seem to be evolving a lot in the recent times. After Rockford in the 90’s hunterr may be the only film to do justice to this particular genre.

The scene where Mandar gets sentimental remembering his cousin and the scene where Radika recalls her abortion are really heart touching. Not that it doesn’t have any flaws but it’s OK, there’s always a point for improvement. And we hope Harshvardhan Kulkarni won’t let us down.

The film, apart from entertainment, will also provide you with a whole lot to ponder upon in your leisure. Sexuality in Bollywood has never been so interesting.

For all those who want something solid instead of the typical Bollywoody gaana bajana shit, this is the thing, go for it.

মই, জোনাই আৰু জোনাইৰ বাখৰ খতোৱা কেইতিমান স্মৃতি – ১

জোনাই…, উত্তৰ অসমৰ পুব প্ৰান্তৰ সিমামুৰিয়া শেষৰ খন চহৰ। ঠিক চহৰ বুলিব নোৱাৰি,মহকুমাধিপতিৰ কাৰ্য্যালয়কে মুখ্য কৰি কেইতামান কাৰ্য্যালয়, এখন আৰক্ষী থানা, এখন হস্পিতাল, কেইখনমান শিক্ষাণুষ্ঠান, উত্তৰ-পুব সিমান্ত ৰেলৱেৰ মিতাৰ গ’জ শাখাৰ অন্তিমতো ষ্টেচন (মুৰ্কং-চেলেক) আৰু আঙুলিৰ মুৰত গণিব পৰা কেইখনমান দুকান-পোহাৰ, এইখনেই জোনাই। এখন সৰু অথচ মৰম লগা ঠাই। Transferred Area Actৰ জৰিয়তে ১৯৪৭ চনতেই অসমত যোগদান কৰা জোনাই খন কিন্তু অসমৰ আন ঠাইতকৈ অনেক ক্ষেত্ৰত পিচপৰা। যোগাযোগ, শিক্ষ্যা, স্বাস্থ্য, প্ৰত্যেক ক্ষেত্ৰতে জোনাইবাসীয়ে সদায় উজুতি খাব লগিয়া হয়। নাজানো দোষতো কাৰ। ৰজাঘৰৰ নে প্ৰজাঘৰৰ। হয়তো সকলোৰে। কিন্তু ইমানবোৰ সমস্যাৰ মাজতো জোনাইৰ এটা নিজস্ব মাদকতা আছে, যি মাদকতা হয়তো জোনাইলৈ অহা প্ৰতিজন ব্যক্তিয়েই অনুভৱ কৰিছে

মোৰ শৈশৱ, কৈশোৰ, আৰু যৌৱনৰ প্ৰথম এচোৱা এই জোনাইতেই কতোৱা। মোৰ জন্মও এই জোনাইতেই। সেইকাৰনেই হয়তো জোনাইৰ প্ৰতি মোৰ তানতোও অকণমান বেচি !! আচলতে দেউতাৰ চাকৰি সুত্ৰেহে আমাৰ পৰিয়ালতো জোনাই বাসী হ’ব লগিয়া হৈছিল। দেউতাৰ অৱসৰৰ পিচত জোনাইৰ পৰা গুচি আহিলো যদিও এতিয়াও কোনোবাই ঘৰৰ বিষয়ে সুধিলে G.A.D. Colonyৰ সেই ঘৰতোলৈ হে মনত পৰে।সেই পুৰণি আৰ্হিৰ ঘৰটো দেউতাৰ অতি যতনৰ সেই বাৰি খন, খোলোতে বন্ধ কৰোঁতে পকা খুঁটাত ঘঁহনি খাই ঘেংকৈ বিকত শব্দ এটা কৰি উঠা সেই গে’ট্ খন, গধুলি ক’ল’নিৰ সকলোৰে ওমলাৰ ঠাই ‘গান্ধী ফিল্ডখন’, কোনো তেজৰ সম্পৰ্ক নথকা তথাপিও একেবাৰে নিজৰ আপোন যেন লগা সেই মানুহখিনি…, এইবিলাক সকলোৱে মিলি যেন মোক হাত বাউলি মাতে। আহ… !!! কিমান যে আনন্দৰ আছিল সেই দিন বোৰ। কিমান যে ভাল লগা স্মৃতি জড়িত হৈ আছে সেই ঠাই খনৰ সৈতে। তাৰ কোনো লেখ নাই।

খুব সম্ভৱ দাদা তেতিয়া ক্লাচ VII’ত আৰু মই ক্লাচ IV’ত, দুয়োতাৰে বছৰেকীয়া পৰীক্ষা শেষ হৈ গৈছে। দেউতাই এদিন আমাক বজাৰলৈ লগ ধৰিলে আৰু জোনাইৰ বিখ্যাত “Dutta Cycle Mart” ৰ পৰা দাদাক এখন ৰঙা ৰঙৰ হিৰ’ তাৰ্গেত চাইকেল কিনি দিলে । আমাৰ যে সেইদিনা কেনেকুৱা লাগিছিল আখৰৰে হয়তো বুজাই ক’ব নোৱাৰিম। দত্ত আংকলে দুকানৰ কাউন্তাৰত বহি চাইকেলৰ কেচ মেম’ খন লিখি থকা দৃশ্যতো মোৰ আজিও মনত আছে।

তাৰপিছত আৰু আমাক কোনে পায়, সেইদিনা ভালকৈ টোপনি নাহিলেই। পাছদিনাৰে পৰা আমাৰ চাইকেল শিকা পৰ্ৱ আৰম্ভ। পিচে সমস্যাতো হ’ল আমি দুয়োতাই প্ৰথম চাইকেল চলাবলে শিকিচিলো লগৰ দেবাশিষৰ কিদ্ চাইকেল খনত, আৰু যিহেতো সেইখন চাইকেল একেবাৰে চাপৰ, আমি অকল চলাবলেহে শিকিলো। উঠিবও নাজানো, নামিবও নাজানো। কিন্তু আমিও তো হাৰ মনা বিধৰ নহয়। কাষৰ ফিল্ড খনত ক্ৰিকেতৰ পিতচ সমান কৰিবলে কুঁৱাৰ ৰিঙ এটা আনি থোৱা আছিল, বুদ্ধি ওলাই গ’ল। সদায় আমি চাইকেল খন তালৈকে ঠেলি ঠেলি লৈ যাঁও, ৰিঙতোত ভৰি দি চাইকেলত বহো, আৰু হেপাহ পলোৱাই যিমান মন যায় চলাও। যেতিয়া ভাগৰ লাগে আৰু নামিবৰ হয় তেতিয়া ভাল বননি এদৰা চায় হাত ভৰি মেলি পৰি দিওঁ। বচ! নমা হৈ যায় । এনেকে নামোতে যে কিমানবাৰ হাত ভৰিৰ চাল বাকলি চিগিল তাৰ লেখ যোখ নাই। পাচলৈ যেনিবা পেদেলত ভৰি দি উঠিবলৈ শিকিলো।

যেতিয়া অলপ ডাঙৰ হ’লো, চাইকেলখন আমাৰ কাৰনে সৰু হৈ পৰিল, সেইখন কোনেও নচলোৱা হ’ল। দেউতাই এদিন সেইখন আকৌ আগৰ দত্ত চাইকেল মাৰ্টত দি থয় আহিবলৈ ক’লে যাতে এনেয় পৰি থকাতকৈ কোনোবা গ্ৰাহক পালে বেচি দিব পাৰে। মইও তাকেই কৰিলো। তেতিয়া কথাতো ইমান ভবা নাচিলো। এতিয়া কিন্তু এনে লাগে যেন চাইকেল খন নেবেচি ঘৰতে থোৱা হ’লেই ভাল আছিল নেকি। সেইখনৰ পিছত আৰু কেইবাখনো চাইকেল কিনি চলালো কিন্তু সেইখনৰ প্ৰতি মোহতো থাকিয়েই গ’ল। আজিৰ ভিডিঅ’ গেম, স্মাৰ্ত ফ’নৰ যুগত প্ৰথম চাইকেল শিকাৰ শিহৰনকাৰি মুহুৰ্ত্তকেইতাৰ অভিজ্ঞতা চাগৈ বহুতো শিশুৱে নাপাবই। ক’ল’নিৰ লগৰকেইতাৰ আগত হাত এৰি চাইকেল চলোৱাতো কিমান গৰ্বৰ কথা তাক অনুভৱ নকৰিলে বুজাব নোৱাৰি।

জোনাইৰ সৈতে এনেকুৱা আৰু অলেখ সৰু সুৰা স্মৃতি জড়িত হৈ আছে যি প্ৰায়ে আহি মুখত এটা হাহি বিৰিঙাই থৈ যায়। পিছে আজিলৈ সামৰিলো। পিছত কেতিয়াবা সময় পালে আৰু কিছু লিখিবলে যত্ন কৰিম।

বি: দ্ৰ: বহুত দিনৰে পৰা অসমীয়াত কিবা এটা লিখিম লিখিম বুলি ভাবি আছিলো কিন্তু কেনেকুৱা বা হয়, আনে বা পঢ়ি কি কয়, তাকে ভাবি সাহ কৰা নাছিলো। কিন্তু কালি কি মন গ’ল জানো লিখিয়েই পেলালোঁ। নাজানো কেনেকুৱা হৈছে। ৰাজকুমাৰ থাকুৰীয়াই যেতিয়া চিনেমাৰ পিচত চিনেমা বনাই যাব পাৰিছে, মইনো সাধাৰণ কথা কেইটামান লিখিব নোৱাৰিম নে ? হা হা ধেমালিহে কৰিছো দেই, ভুল ভ্ৰান্তি হ’লে আঙুলিয়াই দিয়ে যেন।

The Starter…. ! ! ! ! ! ! !

Well… yes.

You’re right, they really do come.

Thoughts do come to me, Numerous thoughts, some are funny, some are sad, some very serious ones. But to be honest most of them are just crazy ones.

During my University days (The best days of my life so far),  we use to have these crazy discussions that ranges from politics to religion,  fashion to tradition, sports to films…. and what not. Often these discussions had a certain tempo. Will start with a slow note, then gradually gather some height and then mostly end with some abstract conclusions. Okay forget about it. Now, at night when I go to bed with a hope to fall asleep “as soon as possible”, from God knows where, repeat telecasts of these discussions start running in my mind one after another, and that too in a never ending style. Not only this, lacs of thousands of other un-stitched pieces of frames start hovering in my mind telling me this telling me that. And thus making my hope of “falling asleep as soon as possible” a mere joke.

Yes, I agree they were mostly of irritating sort, but I must also agree to one thing that I used to enjoy them. I find my answers in them, I hear the most beautiful melodies in them, I see the most beautiful “beauties” in them. At some point I even get up, pick up my notebook and start scribbling. Then tear them up, make a roll and throw away, or simply leave them there. But never thought of getting into writing (which I should say was one of my childhood dreams as was film making, after I joined university 🙂) or starting a blog. I feared of becoming yet another “someone” to laugh at.

But again I thought, why not ? Yes why not…….?

And so here I am………. writing whatever I am feeling like. Maybe my blog isn’t making any sense, but what’s wrong in that ? There are countless things in this world that don’t make any sense but yet people love doing them. Then why shouldn’t I ? Tell me. Tell me naah…..

You might now be thinking, this boy has gone mad and is starting to talk some bla bla bla bull@#$%. But you know what, I can’t help. Coz that’s how I am. Also one thing “Kahin pe to shuruat karna hi parta hai, to lo kardia;-)”

I only wish that this goes well ………..